Afscheid nemen van de allerliefste kinderen

Hallo, hier het laatste bericht van mij vanuit Roemenie.

Uiteraad dinsdag Nederland - Roemenie gekeken. We waren op een groot plein met een grote tv, en daar stonden we dan als enige nederlanders. Voordat we heen gingen eerst met Inge ( de noorse priester) waterpijp gerookt. Erg grappig, het was een fruit waterpijp dus dat is zonder nicotine enzo. Het is alleen een fruit smaakje en verder niets. Maar was wel leuk om een keer te doen. Tijdens de wedstijd hebben we niet veel vrienden gemaakt. Ik had me oranje shirt aan, maar had voor de zekerheid maar een zwart shirt meegenomen :) Maar die roemenen zijn nog gekker als het om voetbal gaat. Wat een eng volk hier.

Van de week nog lekker bij me kinderen geweest. HEERLIJK!!!! En gister hebben we het laatste schilderwerk afgerond. Helaas heb ik de knuffels niet op kunnen hangen. Dit komt omdat er over twee weken de hele instelling ( op ons schilder werk na ) wordt geverfd. Dus als ik dan de spullen ga ophangen moeten hun het er weer afhalen.... En ik denk niet dat dat met beleid wordt gedaan. Daarom heb ik het veilig opgeslagen, en hang ik het in oktober op, als ik met mam terug naar Roemenie ga.

Vandaag afscheid genomen. Helaas was het de ergste dag die we tot nu toe hebben meegemaakt!!! We hadden die ochtend, drinken en snoepjes gehaald. We hebben de kinderen geschmiekt, en het was echt heel leuk. Toen we net klaar waren, Kwam Mieke het kantoor in gerend. Hermien was uit het raam gesprongen van 6 meter hoog. Het was echt vreselijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Er stond een stoel voor het raam, en ze is eruit gesprongen of geduwd, dat weten we niet. Maar wat wil je, er zitten daar tien kinderen in een klein slaapkamertje zonder zuster en het raam staat open!!!

De zusters hebben Hermien naar binnen gebracht, en hebben haar GEWASSEN EN OMGEKLEED EN EEN SCHONE LUIER OMGEDAAN. Zo kan het ambulance personneel niet zien, hoe ze hier behandeld worden. En zo ie zo, hoor je een lichaam niet te verschuiwen, laat staan wassen en omkleden. Echt wat een klere wijfen. En het ergste was nog dat ze er bij stonden te lachen!!! Toen Hermien werd ophgehaald door de ambulance, hebben wij afscheid genomen van de kinderen. Er zijn vandaag heel veel tranen gevallen.

Het doet me pijn, dat de kinderen daar zitten. Ik weet wat er nu op dit moment gebeurd in de instelling. Daar wordt je niet vrolijk van. Deze kinderen verdienen een beter leven. Het zijn zulke liefe kinderen. Ze zitten in me hart er gaan er ook nooit meer uit. Je ziet de pijn en verdriet in de ogen van de kinderen. Deze kinderen zijn sterk, en hebben meer meegemaakt als mene geen.

Roemenie is een levenservaring die ik nooit zal vergeten. We hebben leuke maar ook heel veel minder leuke dingen meegemaakt. Roemenie is een bizar land om mee te maken. Er zijn grote veschillen tussen arm en rijk. Corruptie en de mentaliteit van Roemenen. Maar hoe veel er ook gebeurt is, Roemenie is nu een stukje van me leven geworden en ook een beetje me thuis. Ik denk niet dat we beseffen hoe donders goed we het hebben in Nederland, en dat alles zo goed voor elkaar is. En dat we lopen te zeuren over onse pijntjes enzo. We hebben alleen geluk gehad dat onze wieg in Nederland stond. Hier op een paar uur vliegen van je eigen bed, gebeuren dingen die mens onteerdend zijn. Ik heb grote bewondering voor de kinderen die in instellingen als dit leven. Het is de keiharde waarheid die je hier ziet...

Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor alles. Jullie weten niet half, wat het betekent voor de kinderen.

Ik mis ze nu al!!!!

Oke, ik zie jullie snel weer!!!

Een kus van me kids en van mij natuurlijk!

xxx liefs kirsten